Ξεχνιούνται οι πανελλήνιες;
Οι περισσότεροι άνω των 18 ετών έχουν στην φαρέτρα των εμπειριών τους τουλάχιστον μία - επιτυχημένη ή λιγότερο επιτυχημένη - προσπάθεια συμμετοχής στις πανελλήνιες εξετάσεις. Μία εμπειρία που συνδέεται με άγχος, κλάμα, νοσταλγία, χαρά, όνειρα, επαναπροσδιορισμό στόχων και ανασχεδιασμό ζωής.
Οι Πανελλήνιες ή πανελλαδικές ή τα επτά κακά της μοίρας μου ή τέλος πάντων η οικογενειακή ασθένεια, που περνάει η οικογένεια, όταν ένα παιδί είναι 18 ετών, αφορά τον υποψήφιο και τους γονείς του από ένα έως τρία έτη και τον οικογενειακό περίγυρο για όσο κρατάει ένας απογευματινός καφές, δηλαδή σχεδόν καθόλου.
Ας απομυθοποιήσουμε λίγο τις πανελλήνιες…
ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΩΣ ΔΗΛΩΝΩ ότι δεν τελειώνει τίποτα, απολύτως τίποτα, αν δεν τα πας καλά στις Πανελλήνιες. Οι δρόμοι είναι πολλοί, οι προσπάθειες είναι πολλές και ο πρωταθλητισμός στη ζωή δεν κρατάει μόνο τις λίγες μέρες των Πανελληνίων εξετάσεων. Οι πρωταθλητές, που βλέπουμε στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, έχουν αποτύχει πολλές φορές για να επιτύχουν αυτή τη μία νίκη, που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν. Η πορεία τους και οι αποτυχίες, όμως, τους έμαθαν να μην παθαίνουν κανένα ψυχολογικό τραύμα, επειδή μόνο και μόνο είχαν μια αποτυχία. Όσοι δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις, ίσως πρέπει να δουν άκυρες εκκινήσεις αθλητών σε Ολυμπιακούς Αγώνες, που λόγω άκυρης εκκίνησης αποκλείστηκαν και δεν κατάφεραν να δείξουν την προσπάθειά, που κατέβαλαν τα προηγούμενα χρόνια σκληρής δουλειάς ή τραυματισμούς, που τους έθεσαν εκτός αθλητικών διοργανώσεων και συνόδευσαν μία (ακόμη) αποτυχημένη προσπάθεια στην καριέρα τους. Για έναν πρωταθλητή, που προετοιμάζεται χρόνια – ίσως από παιδί – μια κακή στιγμή αρκεί. Συμβαίνει, λοιπόν, το ίδιο και με έναν μαθητή, που κατέβαλε προσπάθεια το τελευταίο διάστημα και ξέχασε κάτι, δεν είχε εμπεδώσει κάτι, μπερδεύτηκε, δεν κατάλαβε κλπ… Ο πόνος ίδιος, το αποτέλεσμα κι αυτό το ίδιο. Ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς.
Ακόμα κι αν δεν είσαι εσύ ο υποψήφιος κάθε Μάιο, έρχεται στο νου σου η χρονιά, που ήσουν κι εσύ στα μαθητικά θρανία δίνοντας τη δική σου μεγάλη ή μικρή μάχη, είτε για να πείσεις του γονείς και τους καθηγητές σου να σε αφήσουν ήσυχο, είτε γιατί στόχευες στο να περάσεις σε μια σχολή. Τα κατάφερες ή όχι δεν έχει τελικά και πολλή σημασία, γιατί συνειδητοποιείς, ότι τα μεγάλα συμπεράσματα θα έρθουν αργότερα στη ζωή. Ο ωραίος της τάξης μπορεί μετά να μην τα καταφέρει, να μην είναι ωραίος για πάντα, ίσως να είναι η τάξη του ατού του και όχι η κοινωνία. Ή ο έξυπνος της τάξης ή αυτός που είχαμε στο περιθώριο, επειδή δεν ήταν καλός μαθητής ή δεν φορούσε trendy ρούχα. Η ζωή μας δείχνει άλλα πράγματα. Η τάξη και τα μαθήματα είναι ένα μέρος της ζωής, δεν είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή είναι να αναπνέουμε, να γελάμε, να μυρίζουμε, να νιώθουμε, να ερωτευόμαστε, να ταξιδεύουμε, να κάνουμε παιδιά, αν θέλουμε, να μην κάνουμε οικογένεια, αν δεν θέλουμε, να ζούμε με όλες μας τις αισθήσεις στο μέγιστο, να έχουμε συναίσθημα, να συγκινούμαστε με τα ανθρώπινα πάθη, να καταλαβαίνουμε τον διπλανό μας και να προσπαθούμε κάθε μέρα να δίνουμε ένα παρών σε αυτήν τη ζωή, που ορισμένες φορές δεν είναι αυτονόητο.
Οι Πανελλήνιες, λοιπόν, μια στιγμή μέσα από τις πολλές. Θα τη ζήσουμε και θα επιζήσουμε. Κι όπως έγραψε ο Τσέχωφ…
Θείε Βάνια, θα ζήσουμε.